Rekolekcje – Galeria Foto-Video

Życiorys jako wstęp do wykładów

Ks. Dariusz Oko, ur. 1960 w Oświęcimiu, kapłan archidiecezji krakowskiej. Jest autorem dwóch doktoratów: z filozofii i teologii, a także habilitacji z filozofii. Pracuje jako kierownik Katedry Filozofii Poznania Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. Przez ponad 30 lat kapłaństwa zawsze angażował się równolegle w pracę naukową i duszpasterską (jako stały rezydent w parafiach polskich i zagranicznych). Przez 16 lat był duszpasterzem studentów, a od 20 lat jest duszpasterzem lekarzy Archidiecezji Krakowskiej. Na studiach, sympozjach, pielgrzymkach i pracy duszpasterskiej spędził zagranicą około 10 lat, poznając ponad 50 krajów na 7 kontynentach. Najlepiej zna Niemcy, w których studiował i pracował przez 7 lat. Znany jest także z działalności publicystycznej i medialnej, zwłaszcza z krytyki ideologii gender. W wielu największych miastach Polski i świata wygłosił serię ponad 200 wykładów, ostatnio także w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych.

Opublikował między innymi:

The Transcendental Way to God according to Bernard Lonergan (dr fil. 1991); Łaska i wolność. Łaska w Biblii, nauczaniu Kościoła i teologii współczesnej (dr teol. 1997); Przełom – wyzwanie i szansa (1998); W poszukiwaniu pewności. Próba transcendentalnego ugruntowania metafizyki w filozofiach Emericha Coretha i Bernarda Lonergana (hab. fi. 2010); Moje życie. Z ks. Dariuszem Oko rozmawia Piotr Litka (2014).

Artykuły tłumaczone na wiele języków: Dziesięć argumentów przeciw (2005) oraz Z papieżem przeciw homoherezji (2012).

Artykuły w książkach: Dyktatura gender (2014), Wygaszanie Polski (2015), Repolonizacja Polski (2016), Polskość jest przywilejem (2016).

REKOLEKCJE SŁUŻBY ZDROWIA

Rekolekcje dla pracowników Służby Zdrowia prowadził ks. Prof. Dariusz Oko, duszpasterz Służby Zdrowia Archidiecezji Krakowskiej. Odbyły się w dniach 19-22 marca 2017 roku w kościele pw. św. Franciszka z Asyżu przy ul. Borowskiej we Wroclawiu.

Motywem przewodnim rozważań rekolekcyjnych było podkreślenie wartości człowieka, dziękowania Bogu za otrzymane łaski, życie w pokorze i wierności Bożym przykazaniom.

Ksiądz Prpfesor oparl swoje rozważania na stwierdzeniu, że człowiek jest wspaniałym stworzeniem powołanym do życia przez Boga i stanowi w Jego oczach wielką wartość. Cały czlowiek, jego ciało,każdy jego narząd, jego oddech, gest, uśmiech jest „cudem techniki”. Zbyt mało zdajemy sobie  sprawę z tego faktu, co przekłada się nato, że za mało dziękujemy Bogu za tak wielki dar. A Bóg dał sie nam całkowicie, przyszedł do nas i pozostaje z nami w bezpośredniej bliskości. Zbyt mało to doceniamy, to jest naszym błędem. Nie należy koncentrować się na tym, czego nam brakuje ale przede wszystkim na tym, co zostało nam dane. W centrum naszego życia, działania musi być Bóg. Wydaje się to oczywiste, ale co innego jest wiedzieć a co innego jest realizować to w życiu codziennym. Dlatego nasze życie  ma polegać na ciągłym rozwoju duchowym. Nie można przez całe życie pozostawać  na poziomie niemowlaka w sprawach wiary. Zbyt mało dbamy o nasze życie wewnętrzne. A jeśli się nie rozwijamy, jeśli nasza wiara nie pogłębia się, nie możemy zaznać radości, szczęścia, miłości. Im więcej własnej formacji, tym mniej życiowych frustracji.. Pamiętajmy, że jesteśmy stworzeni do życia z Bogiem i że wzrastamy dzięki Jego łasce. Nawiązuje do życia ludzi w podeszłym wieku wskazując, że kiedy zaczyna umierać ciało, bardziej żyje i rozwija się dusza. Jeśli w ciągu lat człowieczeństwo rozwijało się prawidłowo, tak też starość staje się szczęśliwsza i pogodna.

Przytoczył piękne porównanie człowieka , jego wnętrza do kielicha, który jest na ołtarzu wypleniony Ciałem i Krwią Chrystusa. Każdy z nas winien być wypełniony Bogiem, tak jak to było w przypadkach świętych – Matki Teresy z Kalkuty, O. Pio, O. Maksymiliana Kolbego, Jana Pawla II. Oni byli rzeczywiście napełnieni Bogiem, dlatego osiągali rzeczy wielkie.

Dużo miejsca w swoich rozważaniach poświęcił Ks. Dariusz pokorze. Mówiąc o własnych osiągnięciach, sukcesach musimy pamiętać, że nasz udział w tym jest bardzo mały. Na nasze osiągnięcia składają się wiedza i doświadczenie poprzednich pokoleń, rodziców, katechetów a przede wszystkim wielka łaska Boga. Musimy więc mówić o naszych osiągnięciach z pokorą. Pokora powinna być warunkiem naszego życia. Pokora to być w prawdzie przed Bogiem i ludźmi. Pokora jest podstawą szczęścia, radości, równowagi duchowej. Przywołuje tu pojęcie sumienia, które ma być wskaźnikiem postępowania, ma umożliwiać rozróżnianie dobra od zła. Przeciwieństwo pokory – pycha może być początkiem wielkich grzechów, czego przykładem są upadłe anioły. Mamy tendencję by siebie rozgrzeszać z popełnionych czynów niegodnych, jesteśmy skłonni do szybkiej oceny innych. Pozostawmy to jednak Bogu. Mamy miłować bliźnich, jak Bóg nas umiłował.

Na zakończenie Rekolekcjonista podkreślił, że drogą do świętości, do osiągnięcia nieba jest zachowanie przykazań Bożych. Wydaje sie to takie proste. Potrzebny jest jednak własny wysiłek, praca nad sobą i łaska Boża. Osiągnięcie zbawienia nie jest automatyczne. Trzeba o to zabiegać. Do tego konieczna jest kontrola samego siebie, to rachunek sumienia. Mamy rozum, wolną wolę, uczucia ale możemy błądzić. Nasze życie, działania, czyny, słowa są funkcją naszego wnętrza.

MAKSYMALNE OTWARCIE SIĘ NA BOGA I INTENSYWNA PRACA NAD SOBĄ – to podstawowe wnioski płynące z tych spotkań rekolekcyjnych.

Pracować tak, jakby wszystko zależało ode mnie, modlić się tak, jakby wszystko zależało Boga!

Notowała Anna Dadun-Sęk